La Batalla de Florina fue uno de los conflictos catalizadores de la Guerra Civil Griega. La batalla comenzó la noche del 11 al 12 de febrero de 1949 y concluyó con la dura derrota del DSE. Fue una derrota tan importante que la dirección del DSE, el "vicegeneral" Giorgos Gousias (cuyo verdadero nombre es Giorgos Voditsios o Voditsos), consideró apropiado, más para justificarse, realizar un extenso "estudio" sobre las causas de la derrota. la derrota. El "estudio" es un documento de texto en el que hay enormes contradicciones - por ejemplo, en términos de la calidad de los cuadros, del plan - con el objetivo de no cargar a él mismo, a Goussia y al "subgeneral" Vlantas con la responsabilidad de la dura derrota. El DSE lanzó 5 "brigadas" con más de 7.000 hombres y mujeres en la batalla de Florina, pero fracasó estrepitosamente debido a la vigilancia de los defensores de la 2.ª División de Infantería (MP) y su líder, el teniente general Nikolaos Papadopoulos (el llamado- llamado "abuelo"). Así que a pesar de las grandes pérdidas que sufrió, lo único que logró el DSE fue capturar el cerro 1641 (Solicito) y retenerlo por unos días.
En la (auto)crítica de la batalla, Gousias insiste constantemente en que el plan era bueno, que "el monarcofascista, política y militarmente, tiene sus problemas", que la victoria era segura pero no se logró debido a la incompetencia de los funcionarios, desde el general hasta el jefe de grupo, pero por otro lado que los ejecutivos no eran incompetentes (!). Menciona también que las unidades disparaban "en la boda de Karagiozis", lo que demuestra una falta de formación. En otras palabras, repite constantemente estos argumentos, hasta un punto que delata miedo, si no obsesión y un intento de eludir la responsabilidad, no sólo por la derrota en sí, sino también por la falta de educación en todos los niveles, que es RESPONSABILIDAD DE LA DIRECCIÓN. . En primer lugar, cabe mencionar que durante la fase de concentración de las fuerzas del DSE, una parte de ellas fue emboscada por el II MP la tarde del 11 de febrero, varias horas antes del ataque. De modo que la ventaja de la sorpresa se perdió esencialmente. SE HA CONSERVADO LA ORTOGRAFÍA DEL ORIGINAL.
"Nuestra operación en Florina es una de las operaciones serias de la serie especificada en nuestro plan para una guerra de invierno contra el ejército mercenario monarco-fascista de Truman. La operación Florina fue la más grande y difícil de todas las que hemos realizado hasta ahora en objetivos habitados. La operación de Florina fue agresiva. Como es bien sabido, el objetivo de nuestra guerra de invierno es perturbar gravemente los preparativos del enemigo para su campaña contra nosotros en 1949, con un desgaste incesante. tiempo la concentración de las reservas estratégicas que necesitamos y la liberación de ese espacio territorial que nos dará ventajas para realizar nuestras futuras intenciones.
De los hechos que citaremos a continuación se desprende que el negocio en Florina podría terminar con total éxito. La gran importancia política de esta operación era obvia. Y la séptima estructura de gobierno de la anglocracia estadounidense y la nueva dirección militar de los monarcofascistas recibirían un duro golpe, lo que tendría como consecuencia una mayor profundización de la crisis generalizada que existe en el campo monarcofascista. Tal es la situación en el campo monarco-fascista, que cuando pierde una ciudad, puede tener graves consecuencias para su propia existencia. Esto también se puede ver en su sensibilidad hacia las ciudades. Tan pronto como pasamos por un pueblo, prácticamente abandona todas las demás cosas que está haciendo y corre en esa dirección. En la mente de la gente corriente, la pérdida de una ciudad a manos del monarcofascismo es sinónimo de su derrota final. Por supuesto, no creemos que cuando el manarcofascismo pierda, una ciudad capitulará. Pero creemos que la liberación y el control de una ciudad marcarán el comienzo del giro decisivo.
También quedó patente la gran importancia militar de esta operación. En esta operación podríamos aplastar a la segunda división monarcofascista y, en gran medida, también a los refuerzos que el enemigo necesariamente traería durante esta operación. Con esta operación, varios miles de jóvenes combatientes se unirían a las filas de nuestro ejército. El abastecimiento de la segunda división monarcofascista caería en manos de nuestro ejército. Se abrirían nuevas posibilidades ante nuestro movimiento. De estos hechos pensamos que se desprende la gran importancia política y militar de la operación en Florina. Evidentemente, una empresa tan seria iba a presentar muchas dificultades.
Por tanto, una condición clave para su éxito fue el estudio detallado de estas dificultades, educando a todos en el espíritu de lucha para superar todas las dificultades. Por tanto, la operación en Florina tuvo una gran importancia política y militar. Pero no hicimos esta operación sólo porque tuviera tanta importancia política y militar. Hicimos el negocio de Florina porque podíamos ganarlo. ¿Cuáles son los datos que prueban esto? En nuestra opinión lo siguiente:
Primero: Básicamente conseguimos un plan adecuado. La exactitud de nuestro plan fue verificada en vida.
Segundo: Hemos conseguido las fuerzas y los medios necesarios. Cuanto más se estudia este asunto, más se convence uno de que nuestras fuerzas y nuestros medios fueron suficientes para tener éxito. Y la cuestión de las fuerzas no es sólo una cuestión de números sino también de moral. La moral de nuestros combatientes, incluso después de nuestras victorias en Naoussa y Karpenissi, estaba en un nivel muy alto. Este hecho multiplicó su eficacia en la lucha.
Tercero: El enemigo tenía sus problemas, militares y políticos.
Estos fueron los datos que comprobaron y demuestran que pudimos triunfar en Florina, pero fracasamos. El fracaso nos obliga a encontrar las causas, a aprender lecciones. ¿Cuál es la causa fundamental del fracaso? La causa fundamental del fracaso radica en la ejecución desde la dirección del negocio hasta los niveles inferiores de gestión. Más específicamente, la causa fundamental del fracaso reside en la dirección de la batalla. Veamos este tema con más detalle.
La dirección de una empresa, para ganar una batalla tan grande como la de Florina, debe asegurarse de:
Primero: Plan energético correcto.
Segundo: Conexión ininterrumpida con las unidades combatientes, para que conozca siempre y con precisión la situación táctica en cada momento.
Tercero: Capacidad para juzgar correctamente la situación táctica.
Cuarto: Reserva operativa, para intervenir cuando la situación táctica lo requiera.
Jueves: Determinación, rapidez, perseverancia, habilidad en la ejecución.
Estos son los elementos básicos, las condiciones del éxito. ¿La gestión del negocio en Florina aseguró estos elementos básicos? La respuesta a esta pregunta es que consiguió algunos de estos elementos esenciales.
Nuestro plan era básicamente correcto. Ni antes ni después de la batalla, básicamente, nadie expresó una opinión diferente. Esta es una prueba de la exactitud de nuestro plan. Por supuesto, esta unanimidad sobre la exactitud del plan no es una prueba completa. La evidencia que prueba la corrección del plan es en nuestra opinión:
Primero: Nos aseguró la superioridad de fuerzas, incluso de medios, en la primera fase y en el transcurso de la batalla, posiciones territoriales que nos daban la posibilidad de enfrentar y aplastar las fuerzas superiores que el enemigo traería al campo de batalla. Es obvio que entre nosotros y el enemigo existe una desigualdad de mano de obra y de medios materiales, en beneficio del oponente.
Para luchar y ganar tales batallas debemos adquirir superioridad numérica en material animado e inanimado, o mediante audaces infiltraciones eludir y aislar grandes fuerzas enemigas, asegurando así la necesaria superioridad de fuerzas. Si seguimos como principio que para luchar y ganar batallas importantes debemos adquirir una superioridad numérica absoluta y general de fuerzas y medios, entonces debemos poner fin fatalmente a tales operaciones, esperando que esta superioridad surja por sí sola. Básicamente, rechazaremos las batallas importantes y solo terminaremos en una guerra sigilosa.
Las tácticas correctas, en la etapa dada de nuestra guerra revolucionaria, son penetraciones audaces para aislar grandes fuerzas enemigas, asegurando así nuestra propia superioridad, necesaria para el éxito. Estas tácticas caracterizaron el plan de negocios de Florina. Con una audaz penetración sorteamos y aislamos grandes fuerzas enemigas, fuertemente fortificadas, en Liotato-altitud 1414-Derveni-Kulkuthuria y Mikri Bela-Vonda-Mikri Vigla-altitud 1205 etc. La superioridad que conseguimos, durante la primera fase de la operación, Era uno a tres en las fuerzas animadas. Aún así conseguimos la superioridad en morteros y ametralladoras. Y si en la práctica él determinara el plan y nosotros pudiéramos ejecutarlo, entonces también aseguraríamos la superioridad en artillería.
Segundo: A pesar de nuestros errores tácticos, los objetivos principales cayeron. En 1033, 1641, 1115 Yupka fue conquistada y nuestras divisiones entraron en la ciudad. Se capturaron cuatro cañones enemigos. Por lo tanto, está claro que después de que cayeran los objetivos principales también podríamos tomar el resto, que como capturamos los cuatro cañones enemigos, podríamos tomar el resto aún más fácilmente.
Tercero: La exactitud del plan también queda demostrada por el hecho de que determinó la dirección del golpe principal. La dirección del impacto principal fue contra la altura. 1641 Solicito-1033, para el dominio de toda esta columna vertebral en todas sus anterides, como condición para la captura y retención de la ciudad y del impacto de los contraataques enemigos de los refuerzos enemigos que llegarían al campo de batalla. Por supuesto, nuestra ocupación y consolidación en Gyupka-1115-1215 es la otra condición básica para el éxito. Esto está claramente definido en el plan. Sin embargo, esta dirección no fue tan decisiva y por eso el golpe principal no se determinó a partir de ahí. Esto no significa que sin Gyupka-1115-1215 hubiéramos podido capturar y, sobre todo, mantener toda la ciudad repeliendo todos los contraataques enemigos externos.
Estos son los tres hechos que prueban que nuestro plan era básicamente correcto. Cuando decimos básicamente correcto, significa que tenía debilidades. Ahora, por ej. Parece que la dirección de penetración de la 18.ª Brigada debería haber sido desde la altura de 1641 Solicito y que sus tres divisiones no deberían haber sido enviadas inmediatamente, pero no debería haber quedado en reserva para el mando de la División. No debíamos entregar el batallón del 108.º Tanque, pero tenía que permanecer en manos del mando del Tanque, para la acción desde Skopje, que, como lo demostró la vida, el enemigo habría sufrido pérdidas aún mayores y no podría recuperarlo. De este modo se facilitaría el avance de Gyupka y, en general, de las Divisiones 14.ª y 103.ª. Un error del plan fue no desplegar una sección de saboteadores en los ejes de movimiento de los refuerzos enemigos. Pero estas debilidades del plan no son fundamentales y, por lo tanto, no anulan la conclusión de que el plan era fundamentalmente correcto.
Básicamente no teníamos medios de conexión. Es cierto que teníamos los medios de conexión más perfectos y, de hecho, todo lo que se necesitaba. Pero no funcionaron, porque nuestras administraciones no sienten la importancia decisiva que tiene el arma de las transmisiones en el resultado de una batalla. Así, la conexión entre la dirección de la empresa y las Divisiones, entre las Divisiones y los Impuestos era prácticamente inexistente, ya que no aseguraba lo básico, que es conocer la situación táctica en tiempo y forma. La conexión entre los impuestos y los batallones tampoco existía formalmente, aunque los batallones tenían medios de conexión modernos. La falta de la conexión necesaria tuvo consecuencias de gran alcance. Una vez más quedó demostrado en la batalla de Florina que una administración que no tiene una conexión ininterrumpida con sus divisiones es esencialmente inexistente y sus divisiones no están gobernadas. La falta de comunicación ininterrumpida con nuestras divisiones combatientes, de arriba a abajo, fue un factor muy grave en nuestro fracaso en la batalla de Florina.
La dirección de la empresa no tenía la capacidad de juzgar correctamente la situación táctica. Esta fue nuestra debilidad más básica en la batalla de Florina y también fue la causa más básica de nuestro fracaso. Dijimos que no teníamos medios reales de conexión con las divisiones combatientes. Por tanto no teníamos un conocimiento completo de la situación táctica. Sin embargo, teníamos pruebas que mostraban cuál era la situación táctica. Ejemplos. Cuando supimos que 1641 Solicity cayó, supimos al mismo tiempo que la Dilochia que la ocupaba había sufrido graves pérdidas y, por lo tanto, tuvimos que comprender que no podría cumplir su futura misión, que era de importancia decisiva. Cuando el 1033 no cayó en las dos primeras horas, tuvimos que comprender que la 18.ª División estaría en peligro, que toda la operación estaba en peligro de fracasar.
Cuando, a pesar de nuestra insistencia, el mando de la División no nos dio información clara sobre la 14.ª División, tuvimos que entender que allí la batalla no iba bien y que la División estaba en peligro. Cuando Gupka no se cayó en las dos primeras horas, tuvimos que entender que allí tampoco lo estábamos haciendo bien. Teníamos casi todas las pruebas para ver claramente cuál era la situación táctica. Sin embargo, no teníamos la capacidad del personal para darnos cuenta de que la situación táctica era crítica. Ésta es la razón principal por la que no lanzamos reservas a la batalla.
Teníamos una reserva operativa e incluso una seleccionada. Es un hecho que dudábamos en usarlo, porque de todos modos surgieron algunas restricciones. En la discusión inicial dijimos trasladar la unidad, que luego se convirtió en reserva operativa, para un ejercicio. Luego terminamos utilizándolo, como reserva operativa, en caso de gran necesidad. Esta limitación nos hizo dudar en utilizar la reserva. Sin embargo, destacamos que en el uso inoportuno de la reserva, lo principal no fueron las ciertas restricciones que entraron, sino la incapacidad de la empresa para ver a tiempo que realmente había una gran necesidad de que la reserva interviniera en la batalla. Sin embargo, debemos decir que tales restricciones no deberían introducirse porque aumentan las debilidades de la administración. El uso de financiación operativa es un problema extremadamente difícil de resolver.
La reserva operativa no debe utilizarse ni lenta ni rápidamente, sino cuando sea necesario. Esta es una de las leyes de la guerra. Elegir el momento y el lugar adecuados para utilizar la reserva operativa es una cuestión de habilidades del personal. Se puede decir. Es mejor utilizar la reserva comercial temprano que tarde. Este es un gran error. El uso rápido de la reserva empresarial genera los mismos riesgos que tenemos con su uso tardío. ¿Qué significa una utilización rápida de la reserva empresarial? Su desgaste innecesario y por tanto su inexistencia precisamente cuando es realmente necesaria su intervención. ¿Qué significa utilización tardía de la reserva operacional? Intervención, como dicen "después de las vacaciones". La importancia de la reserva operativa es simple.
Primero: En una batalla no sólo compiten los luchadores de los dos oponentes, con los medios a su disposición, sino también dos mentes. La nuestra y la administración enemiga. Una condición básica para la elaboración correcta de un plan de negocios y la dirección correcta de la batalla es el estudio correcto del pensamiento del oponente. No se puede afirmar que siempre es posible entrar en el pensamiento del oponente, no siempre se puede predecir con precisión cuál es el plan del oponente en todas las fases de la batalla. Entonces el oponente puede crearte una mala situación. Puedes hacer frente a esta mala situación con la reserva operativa.
Segundo: Si bien tu plan es correcto, los ejecutores pueden crear una situación extremadamente mala para ti y, por lo tanto, ventajas para el enemigo. Esto es exactamente lo que ocurrió en la batalla de Florina. Puedes hacer frente a esta mala situación con la reserva operativa.
Tercero: En el transcurso de una batalla se pueden crear condiciones favorables para derrocar al oponente. Pero las partes beligerantes, por regla general, no pueden cumplir la tarea de este derrocamiento decisivo. Éste es el deber de la reserva operativa. Conclusión. Και στις τρεις περιπτώσεις δημιουργείται μία αποφασιστική στιγμή για τη δοσμένη διοίκηση μιας επιχείρησης, που πρέπει να ενεργήσει έγκαιρα, με ψυχραιμία, αποφασιστικότητα και ταχύτητα. Αν δεν πιάσει αυτή την στιγμή, την χάνει και την κερδίζει ο αντίπαλος. Αυτή η στιγμή αποτελεί τη λυδία λίθο, πάνω στην οποία δοκιμάζεται η επιτελική ικανότητα μιας διοίκησης προπάντων μεγάλης μάχης. Η διοίκηση της επιχείρησης στη Φλώρινα έχασε αυτή την αποφασιστική στιγμή, από αδυναμίες επιτελικές, που δεν τις επέτρεψε να τη δει έγκαιρα. Το συμπέρασμα το γενικό για την επιχειρησιακή εφεδρεία είναι τούτο. Η διοίκηση μιας επιχείρησης, όχι μόνο πρέπει να διαθέτει την απαραίτητη επιχειρησιακή εφεδρεία, αλλά και την ικανότητα να αντιληφθεί έγκαιρα και με ακρίβεια την αποφασιστική στιγμή και να επέμβει καραυνοβόλα.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα από τη μάχη της Φλώρινας.
Αποφασιστικότητα, ταχύτητα, μαστοριά δεν δείξαμε κατά την εκτέλεση. Από άποψη αποφασιστικότητας, ταχύτητας, επιμονής, μαστοριάς στην εκτέλεση πέσαμε πολύ κάτω. Καμμιά σύγκριση π.χ. δεν μπορεί να γίνει ανάμεσα στη μάχη της Νάουσσας και της Φλώρινας, από άποψη εκτέλεσης. Más información θα το αποδείξει.
Πρώτο: Μια λαϊκή παροιμία λέει:Η καλή μέρα φαίνεται από το πρωΐ. Η πορεία των τμημάτων προς τους στόχους έδειξε κατά ένα τρόπο το πως θα γίνονταν η εκτέλεση όλου του σχεδίου. Απόσταση, για φάλαγγα, 4 ωρών δεν την πέρασαν σε ολόκληρες 12 ώρες. Έτσι η επιχείρηση αναβλήθηκε για 24 ώρες, που αυτό είχε άσχημες συνέπειες και μπορούσε να έχει ακόμα πιο χειρότερες συνέπειες. Κατά την πορεία υπήρχαν τάγματα που πορεύονταν χωρίς όλμους και τα πολυβόλα τους. Δηλαδή “αλλού ο παππάς και αλλού τα ράσα του”. Οι διοικητές δεν βρίσκονταν πάντα στη θέση που πρέπει να έχει κάθε διοικητής, όταν το τμήμα του πορεύεται. Διατρέξαμε π.χ. μεγάλο μέρος της φάλαγγας ζητήσαμε τους διοικητές, μα δε βρήκαμε κανέναν. Είχαν πάει όλοι λέει μπρός, για να δούν γιατί σταμάτησε η φάλαγγα. Καθένας είναι εύκολο να καταλάβει τι θα γίνονταν, αν ο εχθρός έκανε επίθεση ενάντια στα πορευόμενα ανακατωμένα κι ακυβέρνητα τμήματά μας.
Η αναγνώριση των δρομολογίων, στην πιο ελαφριά περίπτωση, μπορούμε να πούμε πως έγινε με έλλειψη συναίσθησης της σοβαρότητας που έχει αυτή η δουλειά. Πραγματικά μέτρα για τη διευθέτηση και επιδιόρθωση των δρομολογίων δεν πάρθηκαν. Έτσι σε μερικά μέρη ήταν πιο δύσκολο να περάσουν και απλοί-πεζοπόροι. Η πορεία της φάλαγγας, για όλους τους λόγους που αναφέραμε, ήταν σωστό δράμα και πολύ επικίνδυνη. Η έλλειψη λεπτομερειακής αναγνώρισης των δρομολογίων, οργανωμένης διευθέτησης και συντήρησης των δρόμων, εχτός που εκνεύριζε και κούραζε υπερβολικά τους μαχητές μας, έθετε τη φάλαγγα σε κίνδυνο και με αγωνία καθένας σκέφτονταν αν θα κατορθώσουν να φθάσουν έγκαιρα μπρος στους στόχους μαχητές και βαρειά όπλα. Αν πάρουμε την πορεία, σαν μια μάχη και μάλιστα πολύ σοβαρή-τέτοια είναι- τότε η πορεία προς Φλώρινα αποτελεί μια μεγάλη αποτυχία. Αυτό είχε συνέπειες στην έκβαση όλης της μάχης.
Δεύτερο: Μια παροιμία λέει:“Εγώ έστελνα το σκύλο μου κι ο σκύλος την ουρά του”. Το ίδιο, πάνω κάτω, έγινε με τις αναγνωρίσεις, τόσο των δρομολογίων και προ πάντων των στόχων. Οι Μέραρχοι είχαν στους Ταξίαρχους να οργανώσουν αυτή τη δουλεία. Οι Ταξίαρχοι το είπαν στους ταγματάρχες, είτε κρέμασαν στους ανιχνευτές τη δουλειά, είτε έκαναν μια χοντρική αναγνώριση. Αναφέρουμε το γεγονός ότι Ταξίαρχός μας που θα έμπαινε στην πόλη, με όλη την Ταξιαρχία του, πήρε τους διοικητές των μονάδων της Ταξιαρχίας, πήγε στον αυχένα του Πισοδερίου – απ’ εκεί ούτε με τα κυάλια δεν βλέπεις την πόλη – και έκανε λέει “αναγνώριση”. . Μπορούμε να πούμε, χωρίς καμμιά υπερβολή ότι η αναγνώριση των εχθρικών στόχων που πηγαίναμε να καταλάβουμε ήταν κατά κανόνα γελοία.
Παραδείγματα. Η περίπτωση του Ταξ/χου που έκανε αναγνώριση της Φλώρινας από τον αυχένα Πισοδερίου. Ένας ταγματάρχης που έκανε αναγνώριση του 1033 έφθασε μπρος στην πρώτη σειρά των συρματοπλεγμάτων που ήταν σαν φράχτης και δεν είδε τη δεύτερη σειρά με ποδιές συρματοπλεγμάτων που ήταν περίπου 100 μέτρα από την πρώτη. Ο ταγματάρχης που ενήργησε στο Σολίσιτο έκανε τέτοια αναγνώριση που δεν είδε μια θαυμάσια κατεύθυνση για να το καβαλήσει-αργότερα από κείνη την κατεύθυνση καταλήφθηκε το Σολίσιτο-αλλά έριξε το τμήμα του από ένα απόκρημνο μέρος και το αποδεκάτισε. Ο Ταγματάρχης που ενήργησε στη Γκιούπκα έκανε τέτοια αναγνώριση δρομολογίου και στόχου, που έφθειρε το τμήμα του, χωρίς να φθάσει τελικά στο στόχο. Μπορεί κανείς να παραθέσει ακόμα πλήθος τέτοια παραδείγματα.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Αυτά δείχνουν ότι τα περισσότερα στελέχη μας, είτε δεν έχουν ιδέα τι θα πει αναγνώριση στόχου, είτε υποτιμούν το ρόλο της τέτοιας αναγνώρισης. Η αναγνώριση κάθε εχθρικού στόχου, που πας να καταλάβεις είναι εντελώς απαραίτητη. Πιο απαραίτητη είναι για κείνα τα στελέχη μας που δεν ξέρουν να μελετούν καλά τους επιτελικούς χάρτες. Μα η σωστή μελέτη του επιτελικού χάρτη δεν είναι δυνατό να σου δώσει πλήρη εικόνα του δοσμένου εχθρικού στόχου. Και το σπουδαιότερο, στον επιτελικό χάρτη δεν θα βρεις την εχθρική οχύρωση και διάταξη που υπάρχει στο δοσμένο στόχο. Τι θα πει λοιπόν σωστή αναγνώριση ενός εχθρικού στόχου; Ψηλάφισμα του δοσμένου στόχου, όσο το δυνατόν από πιο κοντά και αν είναι δυνατό σε όλη την περίμετρο.
Εδώ κάθε πτυχή του εδάφους, κάθε βραχάκι, κάθε κλαρί, αν λεπτομερειακά τα δεις και τα αποτυπώσεις καλά στο μυαλό σου μπορεί να γίνουν σύμμαχοι και βοηθοί πολύτιμοι και αν δεν τα δεις καλά μπορεί να γίνουν παράγοντες μικροί είτε μεγάλοι, αποτυχίας και τάφος για τους μαχητές που διοικείς στο πεδίο της μάχης. Φυσικά, η τέτοια ψηλαφιτή αναγνώριση απ’ όλες τις πλευρές και σ’ όλη την περίμετρο του δοσμένου εχθρικού στόχου δεν είναι πάντα δυνατό να γίνει. Νομίζουμε όμως πως κάθε εχθρικός στόχος δίνει δυνατότητα ψηλαφιτής αναγνώρισης σε μερικές πλευρές του και κάπως πιο χοντρικά στις υπόλοιπες. Ψηλαφιτή αναγνώριση οπωσδήποτε χρειάζεται από τις κατεθύνσεις που αποφασίζεις να ενεργήσεις για κατάληψη ενός εχθρικού στόχου. Όταν αναγνωρίσης ένα εχθρικό στόχο έχεις σειρά πλεονεκτήματα.
Βρίσκεις την κατάλληλη κατεύθυνση, από την οποία θα ενεργήσεις και όχι μόνο μια κατεύθυνση. Βρίσκεις τις κατάλληλες θέσεις, για να τοποθετήσεις δικές σου βάσεις πυρός, με τα βαρειά σου όπλα. Βρίσκεις τις κατευθύνσεις από τις οποίες θα παραπλανήσεις τον εχθρό. Βρίσκεις τις κατάλληλες θέσεις, για την εφεδρεία σου που θα την εξασφαλίσεις από τα εχθρικά πυρά, αλλά και σε κοντινή απόσταση, για να επέμβει με ταχύτητα στην κατάλληλη στιγμή. Εκπληρώνεις της αποστολή σου, πιο γρήγορα και με τις πιο λίγες απώλειες. Έτσι μπαίνει το ζήτημα της αγνώρισης του εχθρικού στόχου που πας να καταλάβεις. Έτσι όμως δεν σκέφτονται οι διοικητές μας, από πάνω ως κάτω. Δεν καταλαβαίνουν, ότι μάχη χωρίς τέτοια αναγνώριση αποτελεί ενέργεια που γίνεται κουτουρατζίδικα, με αναπόφευχτη συνέπεια, είτε την πλήρη αποτυχία, είτε μια επιτυχία ακριβώς πληρωμένη με αίμα, δηλαδή “Πύρειο Νίκη”.
Δεν πρέπει να υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι σημαντικός παράγοντας της αποτυχίας μας στη Φλώρινα ήταν η έλλειψη τέτοιας αναγνώρισης.
Τρίτο: Οι ενέργειες απ’ όλες σχεδόν τις διοικήσεις για κατάληψη των αντικειμενικών στόχων ήταν πραγματικά κατσαπλιάδικες. Ας εξετάσουμε αυτό το ζήτημα κάπως πιο αναλυτικά.
Η 14η ΤΑΞΙΑΡΧΙΑ
Η διοίκηση της 14ης Ταξ/χίας, αντί να δημιουργήσει με την πρώτη διλοχία της, πραγματικό ρήγμα με γερά στηρίγματα άνοιξε μια πόρτα περίπου δύο μέτρων κόβοντας τα συρματοπλέγματα και απ’ αυτή την πόρτα επέτρεψε να περάσει , κάτω από καταιγιστικά πυρά, όλη η δύναμη της Ταξ/χίας. Δηλαδή άνοιξε την πόρτα μιας φάκας που μέσα σ’ αυτή κλείστηκε όλη η Ταξ/χία. Αυτή η πόρτα ήταν ανάμεσα σε δύο εχθρικά πολυβολεία που είχαν απόσταση το ένα από το άλλο, περίπου 80 μέτρα. Αυτά θέριζαν το “ρήγμα”. Προχωρώντας μια διλοχία βρίσκει ένα σπουδαίο υψωματάκι, γερά οχυρωμένο, με πολυβολεία, χαρακώματα, συρματοπλέγματα που ο εχθρός δεν το κρατούσε. Αυτό το οχυρωμένο υψωματάκι ήταν κοντά στο στόχο που θα ενεργούσε αυτή η διλοχία.
Δηλαδή έπεσε στα χέρια αυτής της Διλοχίας μας, ένα θαυμάσιο στήριγμα. Usoως Δεν το έπιασε αλλά τράβηξε εντελώς ακάλυπτη. Μόλις το προσπέρασε, ο εχθρός το καταλαμβículo Διλοχία μας. Μήπως μπορεί να πει κανείς ότι είχαμε εδώ διοίκηση διλοχίας με μυαλό; Μήπως μπορεί να πει κανείς πως και η Διοίκηση της ταξ/χίας έΔειξε στοιχειώδικη σύνεση όταν έμπασε στα φάκα τα τμήματά της; Μήπως έκανε προσπάθεια πραγματική να εξοντώσει τουλάtimayo τα Δύο εχθρικά πολυβολεία που έκλεισαν την πόρτα της φάκας; Η Διοίκηση της 14ης ταξιαρχίας διέθετε, έξω από το “ρήγμα” ένα ορειβατικό και Δύο αντιαρματικά πυροβ razón κάμποσους άλλους μετασχηματισμούς. Με μερικές άμεσες βολές πυροβ razón Αυτό φυσικά μπορούσε να γίνει και πριν το “ρήγμα” για να γίνει πραγματικό ρήγμα. Αυτό Δεν το έκανε, έστω αργοπορημένα, παρά και ενάντια στη στοιχειώδικη λογική.
Έτσι, αυτά τα δύο εχθρικά πολυβολεία μας έκαναν μεγάλη ζημιά, από την αρχή ως το τέλος της επιχείρησης. Ακούσαμε πως Δεν χρησιμοποίησαν τα πυροβ razón είχαμε λέει ζημιές στο προσωπικό τους. Κατ ’αρχή, αυτός ο ισχυρισμός ανατρέπεται, από το αποτέλεσμα μιας τέτοιας χρησιμοποίησης του πυροβολικού μας στο 1033. μήπως und. καμμιά σύγκριση ανάμεσα στην έστω ολοκληρωτική εξόντωση του προσωπικού αυτών των πυροβόλων, με τη ζημιά που έπαθε η ταξ/χία, από αυτά τα Δύο εχθρικά πολυβολεία και από τον κλοιό μέσα στον οποίοeccion βρέθηκε. Εδώ ταιριάζει η παροιμία "φτηνοί στ’ αλεύρι και ακριβοί στα πίτουρα ". Και μήπως το μοναδικό μέσο εξόντωσης των Δύο εχθρικών πολυβολείων ήταν τα πυροβ razón Φυσικά θα ήταν λάθος να πιστέψουμε πως η διοίκηση της 14ης ταξιαρχίαςςς Δεν εξόντωσε αυτά τα Δύο εχθρικά πολυβολεία, γιατί σκέφτονταν τις απώλειες που θα είχαμε στο προσωπικό των πυροβόλων.
Η αλήθεια είναι ότι η διοίκηση της 14ης ταξ/χίας είχε στην πράξη την ίδια αντίληψη για το ρήγμα, με κείνους που άνοιξαν την πόρτα της φάκαςς και ότι στάθηκε ανίκανη ν ’αντιληφθεί την κρισιμ razón κατάστασης. Αυτά αφορούν και τον αξιωματικό επιχειρήσεων της ι μερ/χίας πουίί ógando τόπου παρακολ razón Αυτή λοιπ razón εξευτελισμό του στρατιωτικού όρου ρήγμα. Ρήγμα δεν θα πει ν΄ανοίγεις κλέφτικα με αντικλείδι την πόρτα ενόςabilduc σφαγείου και να οδηγείς απ ’αυτή τους μαχητές σου στο χασάπη. Ρήμα θα πει να σαρώνεις τον εχθρό, από μια κατεύθυνση και σ ’αρκετό πλάτος, να Δημιουργείς σ ’αυτό το ρήγμα γερές βάσεις πυρός, γερά στηρίγματα με πεζικό κ.λ.π. που όλα αυτά θα σου επιτρέπουν να προχωerv.
Έτσι πρέπει να καταλαβαίνουμε το ρήγμα στην εχθρική Διάταξη, προπάντων σε πόλη. Από τη μάχη της νάουσσας βρήκαν μια σειρά συμπεράσματα που έχουν σχέση με την προέλασή μας σε πόλη. Παραθέτουμε μερικά. Η ταχύτητα στη Διείσδυση σε μια πόλη είναι απαραίτητη, αλλά πρέπει να συνοδεύεται από εξαιρετική προσοχή. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού ο κίνδυνος της κύκλiscσης της σφήνας πουυυ detento Δημιουργείς, όσο σε μια πόλη. Γι ’αυτό τα τμήματα που Διεισδύουν πρέπει να είναι κλιμακωμένα. Το πρώτο κλιμάκιο πάει κατευθεrero απασχολείται με το ξεκαθάρισμα των μικροαντιστάσεων που υπάρχουν. Το Δεύτερο κλιμάκιο ξεκαθαρίζει, προχωρώντας ταυτόχρονα, τις. μικροαντιστάσεις, φτιάνει οδοφράγματα. Το τρίτο κλιμάκιο αποτελεί εφεδρεία, που όπως προχωρεί η σφήνα μας προχωρεί κι αυτό και καταλαμβículo κλιμάκιο ... Ακόμα πρέπει να τονίσva. προέλασή μας σε πόλη, η γερή αναγνώριση του κάθε στόχου. Αυτά τα συμπερículo Δεν τα πήραν στα σοβαρά. Έτσι η 14η ταξ/χία, αντί να εκπληρώσει την αποστολή της κλώθηκε εκεί έπαθε σοβαρές ζημές.
η 18η ταξιαρχια
Η διοίκηση της 18ης ταξ/χίας έφθασε μπρος στα εξωτερικά φυλάκια της Φλώρινας και κει σταμάτησε για να ξαναεξηγήσει τις αποστολές στουςςificio ταγματάρχες. Αυτό ούτε χρειάζονταν, ούτε και γίνεται μπρος στη μύτη του εχθρού. Ο εχθρός είδε πιθανόν αυτή τη συγκέντρωση και άρχισε πυρά usoων στο σωρό. Επιτέλους σπάζει μερικά εξωτεριob σε άλλη σειρά που γι ’αυτά Δεν είχαμε πληροφορίες. Παραπέρα συναντάει μια χαραΔρούλα, που μέσα σ ’αυτή, ο εχθρός είχε βάλει ένα πολυβ razón Διείσδυση των τμημάτων μας. Από ένα αντέρεισμα του 1033 έβαζε ο εχθρός τα συγκεντρωμένα τμήματά μας. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι το πολυβ razón εξοντώσουν μερικοί μόνο μαχητές μας. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι αφού μας έκαναν τόση ζημιά τα πυρά του εχθρού από το αν entender όλμων και μ 'αυτά να κάψουν αυτό το αντέρισμα κινώντας ταυτόχρονα ένα μικρό τμήμα για να το καταλάβει. Στο μεταξύ ενεργεemente ο εχθρός από χωριό πρώτη.
Έτσι, αντ momento κλωθογύριζαν, όπΩς περίπου κάνει κείνος που παίζει στο παιχνίδι το ρόλο της τυφλ vOl. Μέσα σε τέτοια κατάσταση, ήταν επόμενο να χαρακτηρίζει, όλες τις ενέργειες της διοίκησης της 18ης ταξιαρχίας, μια σπασμοδικότητα. Εδώ έχουμε μια χαρακτηριστική περίπτωση που επειδής η Διοίκηση βρέθηκε μπρος σ ’ορισμένες“ απρόβλεφτες ”δυσκολίες έχασε την αυτοκυριαρχία της, Δεν είδε το νέο στην κατάσταση, Δεν έδω, γρήγορα σωστή διάταξη μάχης, με νέες αποστολές που θ ’άνοιγαν το δρόμο για την εκπλήρωση της αρχικής αποστολής. Κι αυτή η ταξιαρχία Δεν εκπλήρωσε την αποστολή της. Κι ’αυτή από επιτιθέμενη μπήκε σε άμυνα ελεεινής μορφής.
η 107 ταξιαρχια
Τα τμήματά της ενέργησαν από την κύρια κατεύθυνση. Usoως βασικά Δεν εκπλήρωσαν την αποστολή τους. Το σολίσime μπορέσαμε να εκπληρώσουμε ότι πρόβλεπε απ ’εκεί το σχέδιό μας. Το 1033 έπεσε εξαιρετικά αργά και με επίσης σοβαρές απώλειεículo και ο εχθρός κατάφερε και το ανεκατάλαβε, πριν εδραιωθούμε σ ’αυτό. Για το πως η ενέργεια στο 1033 αξίζει να πούμε Δυο λόγια. Κατ ’αρχήν η ενέργεια έγινε από μια κατεύθυνση φαινομενικά καλή. Θεωρήθηκε καλή, από το Διοικητή που Διεύθυνε τη μάχη, γιατί ήταν βατό το μέρος. Usoως αυτή τη τροτότητα την ήξερε ο εχθρός και μόλις εκδηλώθηκε η επίθεση έστρεψε όλα τα πυρά του προς τα εκεί. Ασφαλώς ο εχθρός είχε φτιάξει το σχέδιο πυρός του, με βάση τη τρωτότητα που παρουσίαζε απ ’εκεί η διάταξή του. Έτσι αποδείχτηκε για άλλη μια φορά το λαϊκό ρητό ότι “ο εύκολος ''iante momento Δεν είναι πάντα ο καλύτερος ”. Έτσι η πρώτη προσπάθεια απujar ήταν σωστή, γιατί Δεν έγινε η ενέργεια με την απαιτούμενη ταχύτητα και αποφασιστικ razón παραπλανητικές ενέργειες. Και usoως από το ίδιο μέρος και σχεδόν με τον ίδιο τρόπο ξαναγίνεται ενέργεια που κι αυτή απότυχε.
Η τρίτη ενέργεια πέτυχε, γιατί έγινε από άλλη σωστή κατεύθυνση, με άλλο διοικητή, γιατί η ενέργεια έγινε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, και προ πάντων γιατί το πυροβολικό, με άμεση βολή εξόντωσε σειρά εχθρικά πολυβολεία. Ο εχθρός κατujar. οπλοπολυβbaο. Αυτό το περισisci άσκηση για γρήγορη λύση και αρμολ razón μπει σαν ζήτημα ζωτικό. Η διοίκηση της 107 ταξ/χίας παρουσίασε μεγάλες αδυναμίες. Κι αυ entender στον τομέα της και γι ’αυτό Δεν χρησιμοποίησε έγκαιρα την εφεδρεία της. Και όχι μόνο αυτό, αλλλά και την εφεδρεία που της Διαθέσαμε από την επιχειρησιακή μας εφεδρεία, στάθηκε ανίκανη να την χρησιμοποιήσει στην αποφασιστική στιγμή στο 1033 κι έτσι ο εχθρός το ανακατέλαβε.
η 103 ταξιαρχια
Τα τμήματά της ενήργησαν στον τομέα γκιούπκα-1115-1215 κι αυτή Δεν εκπλήρωσε την αποστολή της. Εδώ, το τμήμα που θα ενεργούσε στη γκιούπκα από ανάγκη πια ύπαρξηςduc. κατέλαβε όχι το στόχο που είχε αναλάβει αλλά το υψ. 1115. Τα άλλα τμήματα Δεν κατέλαβαν κανένα αντικειμενικό σκοπό. Οι αιτίες της αποτυχίας τους βρίacho. αποφασιστικ razón χρησιμοποίηση των βαρειών τους und έδω, η διοίκησή τους, στην υποτίμηση των μαχητών από τις Διοικήσεις. Είναι π.χ. χαρακτηριστικό ότι εδώ έχουμε τον εξωφρενισμό να φτιάχνουν “τμα κρούσης ”μόνο από στελέχη, αφήνοντας σαν κάτι άχρηστο τους μαχης.οι διοικήσεις των μερ/χιών Δεν έπαιξαν το ρόλο τους. Η διοίκηση π.χ. της χ μερ/χίας παρέμεινε ουσιαστικά από την αρχή Ως το τέλος απλός ' θεατής. Η μοναδική ουσιαστική εμφάνιση αυτής της Διοίκησης είναι η πρωτοβουλία της για σύμπτυξη των μονάδων της το βράδυ της 12-2-49.
Το τμήμα που εκπλήρωσε και με το παραπάνω την αποστολή του ήταν κείνο πουή ποatro ενήργησε από σκοπιά. Η αποστολή του ήταν βασικά αντιπερισπαστική. Και όμως κατέλαβε την σκοπιά και τη γκιούπκα, επέφερε στον εχθό βαρειές απώλειες σε άνδρες, σε μεταγωγικά, σε ποικίλα υλικά και σε μεγάλες ποσότητες. Γιατί πέτυχε αυτό το τμήμα, παρ ’όλο που ενέργησε με ελάχιστες δυνάμεις και από μειονεκτική κατεύθυνση; Πέτυχε γιατί ενέργησε με αποφασιστικ razón επιμονή, μαστοριά.
Μερικά παραδείγματα. Κτυπώντας με αποφασιστικότητα και με ταχύτητα τη σκοπιά προκάλεσε μεγάλη σύγχιση στον εχθρό και κατέλαβε και τη γκιούπκα. Την ώρα που χτυπούσε τη σκοπιά, η Διοίκηση μελετούσε το πως θα αντ momento στηρίγματα που προφύλαγαν το τμήμα που ενεργούσε στη σκοπιά, από ενδεχόμενη εχθρική αντενέργεια.
Για την υπεράσπιση μιας δικής μας σοβαρής θέσης είχε βάλει μια εξαιρετικά μικρή Δύναμη. Ο εχθρός έκανε πολλές προσπάθειες με σοβαρές δυνάμεις για να την καταλάβει, με σκοπό να κυκλώσει το τμήμα μας στη σκοπιά. Επειδής η μικρή δύναμη που υπεράσπιζε αυτή τη σοβαρή θέση Δεν θα μπορούσε ν ’αντιμετωπίσει και ν’ ανατρέψει όλες τις εχθρικέςabilς προσπάθειες, η διοίκηση έστειλε τέσσερις ανιχνευτές που κρύφτηκαν στα ριζά του υψώματος. Μόλις αναπτύσσονταν η εχθρική επίiante αυτόματα τον εχθρό από τα νώτα και τον ανέτρεπαν. Αυτό έγινε πολλές φορές χωρίς να μπορέσει ο εχθρός να τους ανακαλύψει, γιατί ύστερα από κάθε τέτοιο χτύπημα άλλαζαν θέση. Αυτό αποτελεί ένα θαυμάσιο παράδειγμα σωστής χρησιμοποίησης τηςación Δύναμης που έχει ένας διοικητής στη Διάθεσής του για να εκπληρώσει την αποστολή του μέσα σε Δύσκολες συνθήκες. Χαρακτηριστικ razón αποτελεί και η κατάληψη Δεσπόζοντος υψώματος, που σ ’αυτό υπηρχε εχθρική διμοιρία οχυρωμένη. Αυτό το κατόρθωμα το έκανε μόνο μια ομάδα πέντε μαχητών μας.
Συνοψίζοντας undseα τα στοιχεία που παραθέσαμε, για το πως έγινε η εκτέλεση του σχεδίου μπορούμε να ξανατονίσουμε τη βασική Διαπίστωση πουυ. Διατυπώσαμε, ότι, στην εκτέλεση του σχεδίου, οι Διοικήσεις μας δεν έδειξαν αποφασιστικότητα, ταχύτητα, επιμονή, μαστοριά και ότι αυτά όλα αποτέλεσαν σοβατότατο παράγοντα της αποτυχίας μας στη φλώρινα. Στον πόλεμο, στις επιμέρους μάχες, παρουσιάζονται περιπτώσεις πουυυυυ detisado σχέΔια τέτοιων επιχειρήσεων είναι σωστά, αλλά οι εκτελεστές τα βουλιάζουν. Υπάρχουν και περιπτώσεις που τέτοια σχέδια παρουσιάζουν αδύνατες πλευρές, αλλλά οι εκτελεστές με την αποφασιστ momento τις υπερνικούν και κερδίζουν τη μάχη. Η ορθότητα του σχεδίου αποτελεί τη βάση της επιτυχίας. Οι εχτελεστές αποφασίζουν για την επιτυχία είτε την αποτυχία. Μέσα στους εχτελεστές και στην πρώτη γραμμή βρίσκεται η Διεύθυνση της επιχείρησης.
Αυτές είναι οι αποτυχίες μας στη μάχη της φλώρινας. Εδώ λοιπόν έχουμε υποκειμενικές αδυναμίες και όχι βασικά αντ momento Το βασικό εδώ είναι ότι οι επιτελικές μας ικανότητες Δεν στέκονται στο ύψος των απαιτήσεων που έχουν τέτοιες μάχες σαν της φλώρινας. Αυτό Δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο σφαλερό συμπέρασμα ότι είμαστε ανίκανοι. Το σωστό συμπέρασμα είναι ότι έχουμε αδυναμίες που usoως μπορούμε και πρέπει να τις υπερνικήσουμε. Από τη μάχη της φλώρινας βγαίνουν κι άλλα συμπεράσματα. Παραθέτουμε τα πιο σπουδαία.
Σ ’άλλο μέρος διαπιστώσαμε πως από άποψη εκτέλεσης πέσαμε πολύ κάτω και ότι απ ’αυτή την άποψη δεν μπορεί να γίνει καμμιά σύγκριση ανάμεσα στη μάχη της νάουσσας και της φλώρινας. Εδώ λοιπόν γεννιώνται τα ερωτήματα. Γιατί πέσαμε τόσο κάτω, από άποψη εκτέλεσης; ώστε τα στελέχη μας αντί να πηγαίνουν μπροστά πηγαίνουν πίσω; θα ήταν λάθος αν βγάζαμε το συμπέρασμα ότι τα στελέχη μας αντί να καλυτερέψουν χειροτέρεψαν μετά τη μάχη της νάουσσας. Γιατί usoως έπεσαν κάτω, από άποψη εκτέλεσης;
Ας εξετάσουμε αυτό το ζήτημα πιο αναλυτικά. Είναι αναμφισβήτητο το γεγονός und τα στελέχη, ένας ανεδαφικός υπερενθουσιασμός. Αυτός ο ανεδαφικός υπερενθουσιασμός οφείλεται:
πρώτο: Στην όχι σωστή εχτίμηση της νίκης μας στη νάουσσα. Στη νάουσ. Κερδίσαμε μια μεγάλη νίκη, κάτω από μεγάλες Δυσκολίες. Εδώ αντί να βγάλουμε το σωστό συμπέρασμα ότι η νίκη μας στη νάουσσα ήταν το αποτέλεσμα σωστής λεπτομερειακής μελέτης των Δυσκολιών και των μεθόδων κατανίκησης τους, στη πράξη καταλήξαμε ότι τώρα τίποτα δεν στέκεται μπροστά μας και ότι μ ’ένα φύσημα θα γκρεμίσουμε τους τοίχους. Είναι χαρακτηριστικό ότι μ ’όποιο στέλεχος απ’ αυτά που πήραν μέρος στη μάχη της φλώρινας και αν μίλαγες θα σου απαντούσε:“αυτός ο στόχος θα πέσει στο λεφτό και με λιγώτερες δυνάμεις και μέσα, απ ’εκείνα που υπολογίζετε ”. Αυτός ο ανεδαφικός υπερενθουσιασμός οδήγησε σε πολλές απερισκεψίες. Αυτός ο υπερενθουσιασμός ήταν ανεδαφικός, γιατί δεν στηρίζονταν σε πραγματικά Δεδομένα.
Η μάχη τomin προηγούμενη σε κατοικημένο τόπο. Η ποιότητα των εχθρικών δυνάμεων στη φλώρινα ήταν ανώτερη απ " εκείνη της νάουσσας π.χ. στη νάουσ. είχαμε και εθνοφρουρά. Συνεπώς χρειάζονταν για να πετύχουμε πιο πολύ μαστοριά, μεγαλύτερη αποφασιστικ razón Στη πράξη usoως έγινε το αντίθετο, γιατί Δεν είδαμε πως η μάχη της Φλώρινας ήταν πολύ πιο Δύσκολη απ ’εκείνη της νάουσσας. Δεν είδαμε λοιπ razón μέγεθος. Τι θα πει να μη βλέπεις τις δυσκολίες που θα παρουσιάσει μια μάχη; Αυτό θα πει ότι όταν βρεθείς μπροσisc κανόνα τα Διπλώνεις.
Ας κάνουμε μια παρομοίωση. ΓΔύνεσαι και ετοιμάζεσαι να ξαπλώσεις σε μια λεκκάνη με πολύ ζεστό νερό και μόλις ξαπλώσης ξένοιαστος βρίσκεσαι αντί σε πολύ ζεστ razón νερό. Η συνέπεια είναι να ξαφνιαστείς, να παγώσουν τα νεύρα σου, να κοπεί για μια στιγμή η αναπνοή σου από το αναπάντεχο. Δεν θα είναι υπερβολή αν πούμε ότι το ίδιο έπαθαν τα στελέχη μας στη μάχη της φλώρινας. Πήγαιναν με μεγάλη φόρα, για να καταλάβουν ένα “εύκολο” στόχο και ¤αν βρέθηκαν μπρος σε “απρόβλεπτες” δυσκολίες ξαφνιάστηκαν, ζαλίστηκαν, έχασαν την αυτοκυριαρχία τους, έκαναν σπασμωδικές ενέργειες και άλλλοι τα Δίπλωσαν μπρος στις δυσκολίες, άλλοι ρίχτηκαν σαν ακροβολιστές στη μάχη και σκοτώθηκαν ή τραυματίστomin επίμονα κατανικώντας όλες τις δυσκολίες.
Δεύτερο: Εμείς σαν Διοίκηση της προετοιμασίας και διεξαγωγής της επιχείρησηςς στη φλώρινα Δεν αντιδράσαμε, ουσιαστικά, στον ανεδαφικό υπερενθουσιασμό των στελεχών. Κάτι είπαμε μα αυτό ήταν εξαιρετικά λίγο. Και το πρόβλημα Δεν είναι να πεις πως θα συναντήσουμε δυσκολίες. Το κυριώτερο είναι να βρεις αυτές τις δυσκολίες, με εξαντλητικήή μελέτη, να Δείξεις τις συνέπειες μπορεί αν Δεν τις προσέξουμε, να υποδείξεις τρorc. στελεχών να Δουλέψει για να βρεθούν όλοι οι τρorc. βάλης γενικά σ ’όλους το πνεύμα της μελέτης των δυσκολιών και τηςación πάλης για την υπερνίκησή τους, πείiante νίκη περνάει από την εξαντλητική μελέτη ανακάλυψη των Δυσκολιών και την πάλη για την κατανίκησή τους. Αυτό το βασικό καθήκο Δεν το εκπληρώσαμε.
Αυτό είχε σοβαρές συνέπειες. Χτυπώντας τον ανεδαφικό υπερενθουσιαμό, όχι μόνο Δεν ελατώνουμε την αισιοδοξία, για σίγουρη νίκη, που πρέπει να υπάρχει σε κάθε στέλεχος και μαχητή, αλλά αντίθετα στηρίζουμε την αισιοδοξία σε στέρεο βάθρο. Το χτύπημα της ανεδαφικής υπεραισιοδοξίας, είτε μ ’άλλα λόγια τουυυτ ανεδαφικού υπερενθουσιασμού, Δεν έχει καμμμά σχέση μ ’εκείνο πουπαν μερικά στελέχη, στα αχτίφ κριτικής της μάχης της φλώρινας. Αυτά impluce μπορείς και ν ’αποτύχεις γιατί έτσι παίρνεις τα μέτρα σου”. ποιος ξεκινάει για τη μάχη με τη σκέψη ¤τ μπορεί ν ’αποτύχει Δεν πιστεύει ουσιαστικά στη νίκη Δεν μπορεί συνεπώς να νικήσει.
Άλλο πράμμα η πρόβλεψη, η μελέτη των Δυσκολιών και των μεθόδων να τις νικήσεις και άλλο πράμμα η σκέψη για αποτυχία. Το πρώτο, η πρόβλεψη, η αδιάκοπη και στην πορεία της μάχης μελέτη των Δυσκολιών, η επεξεργασία μεθόδων υπερνίκησης των Δυσκολιών εκδηλώνει πνεύμα ρΩμαλέας πεποίθησης στη νίκη, που παλεύεις να την κερδίσεις και Δεν περιμένεις να έρθει σαν αποτέλεσμα τυχαίων περιστατικών. Το δεύτερο, η πιθανή αποτυχία στη σκέψη σου, στην καλύτερη περίπτωση οδηγεί στη μελέτη των τρόπων πως θα γλυτώσεις το τμήμα σου, όταν ο εχθρός σου δημιουργήσει άσχημη κατάσταση. Και όταν σε στριμώχνει ο εχθρός δεν επιτρέπεται να σκέφτεσαι την αποτυχία, γιατί αυτό παραλύει τη σκέψη και τη θέληση για πάλη.
Το καθήκο κάθε ηγήτορα, μικρού, είτε μεγάλου, όταν βρεθεί σε δύσκολη κατάσταση είναι να βρει τρόπους να βγει απ’ αυτή, βάζοντας τον εχθρό στη μέγγενη. Αν δεν ήταν τέτοιο το νόημα της άμυνάς μας, όσες φορές βρεθήκαμε σε δύσκολη κατάσταση στο Γράμμο δεν θα νικούσαμε τον εχθρό.Κλείνουμε αυτό το κεφάλαιο με τη διαπίστωση. Η ανεδαφική υπεραισιοδοξία στάθηκε αιτία αποφασιστικής σημασίας, για την αποτυχία μας στη Φλώρινα. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί μεγάλο δίδαγμα.
Ο ανεδαφικός υπερενθουσιασμός εξηγεί το γιατί έπεσαν τα στελέχη μας τόσο κάτω από άποψη εχτέλεσης. Όμως δεν εξηγεί τη βάση των αδυναμιών τους, που υπήρχαν και χωρίς τους υπερενθουσιαμούς. Ο υπερενθουσιασμός απλώς αύξησε τις συνέπειες των αδυναμιών τους. Αποτελεί παληά, διαπίστωση η μεγάλη επιτελική και διοικητική ανεπάρκεια των στελεχών μας, η διάσταση ανάμεσα στις μάχες που δίνουμε και στην επιτελική ικανότητά τους. Πώς εκδηλώθηκε πραχτικά αυτή η επιτελική και διοικητική ανεπάρκεια, στη μάχη της Φλώρινας; Με την αδυναμία σωστού συνδυασμού, πάνω στο πεδίο της μάχης, όλων των ζωντανών δυνάμεων και υλικών μέσων που διέθεταν. Με την αδυναμία ν’ αντιλαμβάνονται έγκαιρα την αλλαγή της ταχτικής καταστασης και να πέρνουν τα επιβαλλόμενα μέτρα. Με την αδυναμία να δίνουν κείνη τη διάταξη στα τμήματα και στα βαριά τους όπλα, που απαιτούσε κάθε φορά η εκπλήρωση της αποστολής τους.
Με τη χρησιμοποίηση των βαρειών τους όπλων και του όπλου των διαβιβάσεων. Με το ότι έχαναν τα τμήματα που διοικούσαν, κατά τη διάρκεια της μάχης. Με το πως έκαναν τη πορεία προς τη Φλώρινα. Αυτή η διαπίστωση δεν πρέπει να μας οδηγήσει στο σφαλερό συμπέρασμα ότι τα στελέχη μας είναι ανίκανα, αλλά στην απόφαση να τα βοηθήσουμε πιο συγκεκριμένα για ν’ αποχτήσουν τις απαραίτητες επιτελικές και διοικητικές γνώσεις. Είναι γεγονός ότι πολλά στελέχη χάσαμε προσωρινά είτε για πάντα και ότι στη θέση τους τοποθετήσαμε άλλα που τα πήραμε από τα παρακάτω κλιμάκια. Από άποψης τοποθέτησης νέων στελεχών κάναμε ένα τολμηρό άλμα. Μ’ αυτό το άλμα δεν συνοδεύτηκε από μέτρα για την ποιοτική τους ανάπτυξη. Αυτό αποτελεί μεγάλο κίνδυνο.
Τις συνέπειες τις δοκιμάζουμε στη μάχη. Νομίζουμε πως άμεσα και πραχτικά πρέπει να οργανώσουμε την μετεκπαίδευση των στελεχών μας αρχίζοντας από τα πιο αδύνατα στελέχη. Μπορεί π.χ. να πάρουμε για μετεκπαίδευση πρώτα διοικητές, που θα τους αντικαταστήσουν, κατά τη διάρκεια της μετακπαίδευσή τους οι πολιτικοί επίτροποί τους. Νομίζουμε πως η εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος δεν επιδέχεται καμμιά αναβολή.
Η μάχη της Φλώρινας δεν απόδειξε μόνο την επιτελική και διοικητική ανεπάρκεια των στελεχών μας, αλλά και την θεωρητικοπολιτική τους ανεπάρκεια. Αυτό αποδεικνύεται από τις οππορτουνιστικές αντιλήψεις που εκδηλώθηκαν μετά την αποτυχία μας στη Φλώρινα. Παραθέτουμε μερικές από τις οππορτουνιστικές αντιλήψεις που εκδηλώθηκαν, σαν αποτέλεσμα της αποτυχίας μας στη Φλώρινα.
Πρώτο: Επειδής μόλις ρίχναμε την πρώτη τουφεκιά δεν έτρεχαν οι φαντάροι του μοναρχοφασιστικού στρατού να παραδωθούν, αλλά αντίθετα μερικοί μας έβριζαν, διατυπώθηκε από μερικά στελέχη η γνώμη πως δεν πιάνει το σύνθημα της συναδέλφωσης. Μάλιστα, μερικά στελέχη προχώρησαν ως τη διαπίστωση ότι είναι λαθεμένο το σύνθημα της συναδέλφωσης και ότι δεν υπάρχει κρίση στο μοναρχοφασιστικό στρατό. Εμείς ποτέ δεν είπαμε ότι οι φαντάροι του μοναρχοφασιστικού στρατού θα παραδωθούν με την πρώτη κουβέντα για συναδέλφωση, είτε με την πρώτη τουφεκιά.
Κείνοι που νομίζουν πως έτσι θα γίνει η συναδέλφωση ξεχνούν ότι το προτσές-πορεία αποσύνθεσης στο μοναρχοφασιστικού στρατό είναι βασανιστικό, γιατί ο εχθρός πέρνει μέτρα, ότι αυτό το προτσές καθορίζεται από τα δικά μας γερά χτυπήματα ενάντια στο μοναρχοφασισμό και από μια αδιάκοπη μαζική ή πιστική διαφώτηση. Είναι κουτό να περιμένεις ομαδική παράδωση φαντάρων του μοναρχοφασιστικού στρατού, όταν σε βαράει ο εχθρός αντί να τον βαράς εσύ. Είναι κουτό ακόμα και να το φανταστείς ότι είναι αρκετό να λέμε κάπου κάπου στους φαντάρους του μοναρχοφασιστικού στρατού να παραδοθούν στο Δημοκρατικό στρατό.
Δεύτερο: Η ανικανότητα μερικών στελεχών να διοικήσουν, μέσα στη μάχη, σωστά τους μαχητές τους οδήγησε στην υποτίμηση των μαχητών μας. Έτσι, μερικοί διοικητές μετρούσαν τη δύναμή των τμημάτων που διοικούσαν από τους παληούς μαχητές που υπήρχαν στα τμήματά τους. Μερικά στελέχη προχώρησαν ακόμα πιο πολύ, μετρώντας τη δύναμη των τμημάτων που διοικούσαν μόνο από τα στελέχη και την απαράδεχτη αυτή αντίληψη της εφάρμοζαν στη μάχη συγκροτώντας “τμήματα κρούσης”, μόνο από στελέχη αφήνοντας τους μαχητές στην άκρη σαν κάτι το άχρηστο”. Έτσι στο τέλος κατέληγαν στη “θεωρία” ότι κάναμε “πόλεμο στελεχών”. Οι τέτοιες αντιλήψεις δεν αποτελούν μόνο στρατιωτικά λάθη. Εδώ το ζήτημα είναι πολιτικό. Αν καταλήξουμε ότι πόλεμο μπορούν να κάνουν μόνο τα στελέχη, είτε το πολύ και οι παληοί μαχητές μας, τότε βάλαμε σταυρό στην επανάσταση. Έτσι γίνεται πάντα όταν δεν κάνουμε την απαιτούμενη δουλειά για την προετοιμασία των μαχητών μας ώστε να μπορούν να εκπληρώσουν την αποστολή τους και όταν αντί να δούμε τις δικές μας αδυναμίες ψάχνουμε να βρούμε αλλού τις αιτίες της αποτυχίας μας.
Τρίτο: Οι αντιλήψεις που αναφέραμε ότι “πηγαίνοντας στη μάχη πρέπει να σκέφτεσαι ότι μπορεί και ν’ αποτύχεις, γιατί έτσι παίρνεις τα μέτρα σου”, εκτός από την καθαρά στρατιωτική πλευρά έχουν και πολιτική σημασία, γιατί ουσιαστικά εδώ υπάρχει αμφιβολία για τη νίκη στη δοσμένη μάχη, που μπορεί να φθάσει σε αμφιβολία για την όλη έκβαση του αγώνα μας.
Τέταρτο: Και οι αντιλήψεις ότι δεν πρέπει να έχουν τα τάγματα ομαδικούς όλμους και πολυβόλα, γιατί δεν είναι ικανοί οι ταγματάρχες να τα χρησιμοποιούν σωστά και οι αντιλήψεις ότι η διμοιρία πρέπει να έχει δύο ομάδες και ο λόχος περίπου 45 δύναμη, γιατί οι διμοιρίτες και λοχαγοί δεν είναι ικανοί να κουμμαντέρνουν μεγαλύτερη δύναμη, είναι πέρα για πέρα στραβές στρατιωτικά και πολιτικά. Εδώ αντί να δούμε την άμεση ανάγκη ποιοτικής ανάπτυξης των στελεχών μας βλέπουμε σαν φάρμακο το αδυνάτισμα των τμημάτων μας, από άποψη δύναμης και μέσων πυρός. Αν πάρουμε σαν βάση τέτοιες απόψεις τότε πρέπει κάθε μονάδα του στρατού μας να έχει τόση έμψυχη δύναμη και τόση δύναμη πυρός, όση είναι και η επιτελική και διοικητική ικανότητα κάθε στελέχους. Είναι φανερό ότι σε τέτοια περίπτωση, αντί ένα ταχτικό λαϊκοεπαναστατικό στρατό θα φτιάναμε μια ρούσικη σαλάτα, με τη διαφορά ότι αυτή τη σαλάτα κανείς δεν θα τη δοκίμαζε.
Ο εχθρός ουρλιάζει για τη “μεγάλη επιτυχία” που κέρδισε στη μάχη της Φλώρινας. Ας θριαμβολογεί και ας κοιμάται με την “πλήρη συντριβή των συμμοριτών στη Φλώρινα”. Τα χάλια του φαίνονται και από τις θριαμβολογίες του. Κυριολεχτικά αρπάχτηκε από το αναπάντεχο γι’ αυτό αποτέλεσμα της μάχης στη Φλώρινα σαν σανίδα σωτηρίας. Εμείς ξέρουμε τι έγινε στη Φλώρινα, όπως το ξέρει και ο εχθρός. Γλύτωσε ο εχθρός ένα πολύ δυνατό χτύπημα. Και τώρα κοκορεύεται και περνάει για “μεγάλη επιτυχία” του ότι δεν τον δείραμε παραπάνω.
Μέσα στην κριτική ανάλυση όλης της μάχης της Φλώρινας βάλαμε και τα καθήκοντα που μπαίνουν μπροστά μας. Εδώ πρέπει να προσθέσουμε ότι η παραπέρα και πιο πραχτική εκπαίδευση των μαχητών αποτελεί ένα άμεσο καθήκο, που δεν επιδέχεται αναβολή π.χ. φθάνουν οι μαχητές μας στα 10 μέτρα από τις εχθρικές θέσεις και δεν κάνουν με ταχύτητα το αποφασιστικό άλμα και έτσι έχουμε απώλειες. Δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν καλά τη χειροβομβίδα και την υποτιμούν. Δεν ξέρουν να χρησιμοποιούν καλά το έδαφος και πολλές φορές μαζεύονται κουβάρι που αυτό μας στοιχίζει, βαρειές απώλειες. Δεν έχει γίνει πραγματική εκπαίδευση στα πολυβόλα και στους όλμους και έτσι τα πιο πολλά πυρά πηγαίνουν “στου καραγκιόζη το γάμο” κ.λ.π.
Ακόμα, η λειτουργία σχολών ομαδαρχών αποτελεί κι αυτό άμεσο καθήκο. Εκπαιδεύουμε καλούς διμοιρίτες, αλλά ξεχάσαμε ότι οι ομαδάρχες παίζουν αποφασιστικό ρόλο στον πόλεμο. Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόση αδυναμία σε ομαδάρχες όπως τώρα. Και είναι γνωστό ότι χωρίς καλούς ομαδάρχες βασικά δεν θα έχουμε και καλούς διμοιρίτες, γιατί οι πιο καλοί ομαδάρχες πρέπει να πηγαίνουν στη σχολή Ανθυπολοχαγών του Γενικού Αρχηγείου. Στον πόλεμο έχει κανείς και επιτυχίες και αποτυχίες. Κανείς στρατηγός όσο σπουδαίος και να είναι και όσο καλό στρατό και αν διοικεί δεν κερδίζει όλες τις μάχες. Τέτοιους στρατηγούς που μόνο νίκες κερδίζουν δεν έχει επιδείξει η ιστορία των πολέμων. Το βασικό εδώ είναι να κερδίζεις πιο πολλές μάχες και να χάνεις λιγότερες, και να βγάζεις διδάγματα και από τις δυο. Εμείς βγάλαμε όσα διδάγματα μπορέσαμε να βγάλουμε. Άλλοι σύντροφοι που πρέπει να γράψουν, για τη μάχη της Φλώρινας θα βγάλουν κι άλλα διδάγματα.
27-2-49 ΓΟΥΣΙΑΣ, ΒΛΑΝΤΑΣ”.
